Winterijs
Het sneeuwde dwarrelvlokken en het was me ontgaan.
Bij toverslag zag ik een ongenaakbaar tapijt, ontroerend uitgespreid.
Mijn krakende voetstappen wilden op witter dan wit, gaan staan.
De gure oostenwind, liet mijn Tuin van Eden niet lang bestaan.
Hij lachte me vierkant uit, verbouwereerd voelde ik nattigheid.
Het sneeuwde dwarrelvlokken en het was me ontgaan.
Hoe was het toch zover gekomen dacht ik, in ’s hemelsnaam.
Niet weinig ontmoedigd over voorbijgegleden, zorgeloze jeugdtijd.
Mijn krakende voetstappen wilden op witter dan wit, gaan staan.
Hoe ik bezield schaatste op het ijs, hoe mallotig ik was afgegaan.
Languit ging, net niet in dat gapend wak, gevuld met ijsvrije listigheid.
Het sneeuwde dwarrelvlokken en het was me ontgaan.
Toen al vermaande me een stem, hoorde ik de echo van mijn naam?
Ik stopte dit mysterie pijlsnel in een doosje, zonder respijt.
Mijn krakende voetstappen wilden op witter dan wit, gaan staan.
Maar nog erger als de oostenwind, ik kon er niet aan weerstaan.
Friemelend aan het slotje, gaf ik te lang opgesloten woorden de vrijheid.
Het sneeuwde dwarrelvlokken en het was me ontgaan.
Mijn krakende voetstappen wilden op witter dan wit, gaan staan.
©De Kimpe Marleen
6 februari 2021